Vincent en Marjan zijn beiden 54 jaar oud en wonen in Haarlem. Hun gezin is altijd al samengesteld geweest; Marjan had twee dochters uit een eerder huwelijk en Vincent een zoon. Alle eigen kinderen wonen inmiddels op zichzelf en er zijn ook al kleinkinderen. Vincent en Marjan hebben in 2015 hun eerste pleegkind in huis verwelkomd. Van pleeggezin werd het gezin een aantal jaren later projectgezin. Kinderen die in een projectgezin worden geplaatst, hebben meer begeleiding nodig dan in een gewoon gezin geboden kan worden. Vincent is in dienst van Kenter pleegzorg. Daardoor is hij voltijd thuis voor de kinderen.
Vincent: “Wij vormen een gezin met één pleegdochter die bij ons opgroeit en een pleegdochter die over een paar weken weer terug gaat naar haar moeder. Binnenkort krijgen we ook een pleegzoon. Onze oudste pleegdochter heeft stevige begeleiding nodig, die moeilijk te combineren valt met banen buitenshuis. Toen onze jongere pleegdochter kwam en daar ook extra begeleiding voor nodig was, zijn we projectgezin geworden.”
Marjan: “Structuur, zorg en begeleiding zijn in ons gezin extra belangrijk; projectkinderen kunnen prikkelgevoeliger en sterker reageren. Vincent loopt geregeld stad en land af om problemen op te lossen en nieuwe mogelijkheden voor de kinderen te vinden. Ik heb een baan buiten de jeugdzorg. Na school- en werktijd is er altijd één van ons thuis voor de kinderen. Dat is een flinke logistieke opgave. Ontbijt en avondeten zijn gezinsmomenten. Verder proberen we de kinderen echt kinderen te laten zijn met sport, spel en vrienden. Het is belangrijk dat kinderen zich vrij in hun loyaliteit mogen voelen. Bij onze pleegkinderen gaat het in alle gevallen echt goed. De biologische ouders staan achter de plaatsing en er zijn goede afspraken. De kinderen worden met plezier gehaald en gebracht door hun eigen ouders. Wij gunnen hen een fijne tijd met de ouders en de ouders gunnen hen een fijne tijd bij ons.”
Vincent: “We willen een zo gewoon mogelijk gezin zijn waarin onze kinderen zich geliefd en gewenst voelen en zich zo goed mogelijk kunnen ontwikkelen. Wij proberen ze te leren hun extreme reacties te beheersen en te herkennen wanneer ze overprikkeld raken en hoe ze daar dan even uit kunnen stappen. We geven een voorbeeld van zorgzaam en respectvol met elkaar omgaan. Ons credo is: vertel ons wat er speelt en vertel de waarheid. We zijn er om je te helpen, ook al zijn we heus wel eens boos of teleurgesteld. Maar liever aanmoedigen en belonen dan verbieden en straffen.”
Marjan: “Het is onze droom om jongeren te begeleiden naar zelfstandig wonen. Dat kan als we een pand of terrein kopen waarin we een paar zelfstandige woonunits kunnen maken. Of door bijvoorbeeld een pand vlak bij ons huis te kopen zodat we op korte afstand kunnen wonen en begeleiden. Het zou mooi zijn als de gemeente daarin zou kunnen helpen, bijvoorbeeld door een pand ter beschikking te stellen. Het is heel fijn om dit werk te doen als onderdeel van Kenter met een goed begeleidend team en korte lijnen naar therapie en helpende instanties. En alle facilitaire en administratieve zaken zijn geregeld zodat onze aandacht puur naar de kinderen kan gaan.”
Vincent: “Doordat ik niet buitenshuis werk mis ik soms het dagelijkse contact met collega’s; het praatje, het sparren, andere inzichten, samen lachen, noem maar op. De wereld als thuisouder is nu eenmaal een stuk kleiner. Maar dat gemis wordt vaak ruimschoots goed gemaakt. Toen onze oudste pleegdochter vorig jaar een vuurwerkongeval kreeg, vroeg zij of ik bij haar bleef slapen in het ziekenhuis. Dat diepe vertrouwen dat ze in ons hebben, dat is ontroerend. En uiteindelijk zijn zorgzaamheid, liefde en vertrouwen datgene waar het in het leven écht om gaat.”