“Alle hulptrajecten waar ik aan (mee)werk zijn me dierbaar, maar sommige gezinnen blijven me bij omdat ze heel veel pech hebben. Dat neemt niet weg dat cliënten vaak over enorme eigen, intrinsieke kracht beschikken. Als ik door ze wordt toegelaten in hun leven om ze tijdelijk te ondersteunen, dan vind ik dat een eer. ” Aan het woord is Nicoline. Ze is ambulante spoedhulpwerker en contextueel trainer bij Kenter Jeugdhulp.
Ongeluksvogels
“Eén gezin waar een hulptraject noodzakelijk bleek, wás zo’n ‘pech’gezin. Ze zijn afkomstig uit een ander land en woonden in bij oma in Beverwijk. Het drukke gezin groeide oma boven het hoofd. In het begin kwam ik drie keer per week bij ze thuis om vanuit ambulant opvoedondersteuning te bieden. Al snel werd me duidelijk dat we het daarmee niet zouden redden. De problematiek was veel complexer dan zich aanvankelijk liet aanzien. Na tests bleek dat de jongste zoon een afwijking in het autistisch spectrum heeft. De andere zoon van het stel kampt met een neurologische afwijking, opgelopen bij de geboorte.”
Dolksteek
“De ouders waren samen niet in staat om de opvoeding van hun kinderen vorm te geven. Moeder had er – vanaf het moment dat gezin in Nederland kwam – grote moeite mee om haar vertrouwde, veilige omgeving te verlaten. Daarom zat ze de hele dag in huis. Vader bleek ook autistisch. Dat leidde tot problemen op zijn werk en in de buurt. Ze werden gepest door de andere bewoners. De absolute dolksteek voor een kwetsbaar gezin.”
Onze kracht ligt in sámen
“Ik heb veel samengewerkt met (volwassen)Riagg vanwege de problemen van de ouders. Ook had ik regelmatig contact met de psychiater van psychiatrisch ziekenhuis Vogelenzang, waar vader twee keer opgenomen werd vanwege depressies. Met het UWV ging het over werkgerelateerde zaken en samen met de wijkagent zochten we een oplossing voor de problemen in de buurt. Later in het traject ontstond samenwerking met het RIBW met betrekking tot wonen. Veel verschillende instellingen sloegen de handen ineen om het gezin weer op de rails te krijgen. En dat is gelukt! De contacten tussen hulpverleners onderling verliepen snel en goed. We hebben veel bereikt. Het gezin zal altijd hulp nodig hebben, maar nu in veel mindere mate.”
Trots
“Een paar weken geleden ging ik even bij ze langs. Ik werd hartelijk ontvangen. Ik wist gewoon niet wat ik zag; het ging zo ontzettend goed met ze! Ik vertelde ze dat ik zo trots op ze ben. Ze zeiden toen dat ik samen met hen hun leven heb veranderd. Dat ontroerde me enorm.”