Eindelijk echt winterweer, maar wel ook meteen erg koud, ik zie mijn geest al dwalen.
De kinderen willen natuurlijk schaatsen, en nee we hebben geen sloten binnen handbereik, dus dat wordt eerst een stuk met de fiets voor de schaatsen onder gebonden kunnen worden.
Dan zijn we natuurlijk al door en door koud voor we er zijn en dan met koude vingers de schaatsen aan doen is niet iets waar ik reikhalzend naar uitkijk.
En hoe ga ik mezelf warm houden, want schaatsen is aan mij niet besteed. Na een klein uurtje schaatsen, als ze dat al volhouden, zijn ze natuurlijk zelf bijna bevroren en dan moeten de schaatsen weer uit, vast al huilend en met half bevroren vingers. En ja dan moet er ook nog teruggefietst worden, brrrrr als ik er aan denk ben ik al bijna dood van de kou. Ik gun ze echt hun ijspret wel, maar ik gun mezelf soms ook wel wat en dat is echt geen half bevroren lijf.
Nou heb ik vroeger nog meegemaakt dat er zo dik ijzel lag dat je op de straat kon schaatsen, dus dat bracht mij op een idee. We gaan gewoon het pad wat achter onze flat in de gemeenschappelijke tuin loopt onderspuiten, laagje voor laagje dan moet dat lukken. Dan kunnen ze meteen uit huis lekker schaatsen en kan ik vanuit het raam de bekers warme chocolademelk met slagroom in een emmer aan een touw naar beneden laten zakken en vanaf mijn warme plekje op de bank genieten van de vrolijke kinderstemmetjes met af en toe een loopje naar het raam om ze een dikke duim te geven.
Het was heerlijk winterweer en reken maar dat we er allemaal van genoten hebben!