Simone is 18 jaar en woont samen met haar moeder in Heemskerk. Ze is vier jaar geleden gestart met behandeling bij het Kinder & Jeugdtraumacentrum (KJTC) van Kenter Jeugdhulp. De diagnose die toen werd gesteld was een Post Traumatische Stress Stoornis en conversieproblematiek. Simone is nu in de afrondende fase van haar behandeling.
Misbruik
“Een paar jaar na mijn geboorte zijn mijn ouders gescheiden. Dat was nadat ik mijn moeder had verteld dat mijn vader me misbruikte. Terugkijkend ging het eigenlijk nog lang goed met me. Maar op de middelbare school veranderde dat. Ik was vaak verdrietig en moest huilen in de klas. Het leek wel of ik letterlijk overliep. Ik ben toen doorverwezen naar het KJTC, waar ik op de wachtlijst werd gezet.”
Geen bewijs
“Omdat misbruik niet bewezen kon worden, moest ik mijn vader van de rechter nog regelmatig zien. Dat gaf een heel machteloos gevoel. Vanaf twee weken voor een afspraak met mijn vader tot een week nadat ik weer thuis was gekomen had ik koortslippen, buikpijn en andere stressklachten. Mijn vader maakte het door de jaren heen heel moeilijk voor me. Het leek wel of hij er plezier in had om mij en mijn moeder dwars te zitten. Paspoort verlengen mocht niet, voor dingen die met school te maken hadden wilde hij niet tekenen en ga zo maar door. Overal werd een strijd van gemaakt.”
Letterlijk geen poot om op te staan
“Ik stond nog steeds op de wachtlijst toen het helemaal fout ging. Ineens begonnen eerst mijn benen te trillen en daarna mijn hele lijf. Dat klinkt niet zo ernstig, maar het was heel heftig. Ik ben met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht en daar bleek dat ik als gevolg van een Posttraumatische Stress-stoornis een conversiestoornis had. Daardoor kon ik versneld terecht bij het KJTC. Ik ben daar ondersteund door mijn moeder binnengestrompeld. Bij het KJTC zeiden ze dat ze nog nooit hadden gezien dat iemand letterlijk niet meer op zijn benen kon staan.”
EMDR
“We zijn begonnen met gesprekken. Mijn therapeute legde uit wat een conversiestoornis is. Blijkbaar kan spanning of angst zo hoog oplopen dat de hersenen ter bescherming bepaalde lichamelijke functies uitschakelen. Vervolgens hebben we een tijdlijn met heftige gebeurtenissen gemaakt. Daarna zijn we gestart met EMDR. Aanvankelijk werden mijn klachten erger: van trillen naar een soort verlamming. Ook raakte ik mijn stem kwijt. Pas aan het einde van het eerste behandeljaar werden mijn klachten minder. Toen ben ik ook weer naar school gegaan en kon ik mijn sociale leven weer een beetje oppakken. Na een jaar kreeg ik een terugval en heb de therapie weer opgepakt. Nu zijn we bezig met de afronding.”
Ik heb een stem
“Ik ben blij dat ik de leeftijd heb bereikt dat ik zelf kan beslissen. Toen dat nog niet zo was ben ik zelfs een keer weggerend uit het huis waar ik een afspraak had met mijn vader. Ik heb me destijds wel afgevraagd waarom niemand wat deed. Een kind loopt toch niet voor niets weg?” Ik heb ooit letterlijk geen stem meer gehad. Dat gebeurt me niet meer. Ik voel me krachtiger dan ooit. Ook tegenover mijn vader. Maar ondanks dat ben ik er ook verdrietig over en vraag me regelmatig af waarom het zo moest gaan. Ik probeer het beste uit de situatie te halen en alles positief te bekijken. Door de gebeurtenissen heb ik een nog hechtere band met mijn moeder gekregen. Ik heb geleerd om los te laten en dingen makkelijker te accepteren. Dat kon ik vroeger niet. Ik moest van minuut tot minuut overal controle over hebben. Ik ga de toekomst met vertrouwen tegemoet want ik heb het verleden achter me kunnen laten. Soms zeggen mijn vrienden tegen me dat ze het knap vinden dat ik altijd zo duidelijk aangeef wat ik wel en niet wil. Dan denk ik bij mezelf: nou, dat is niet altijd zo geweest, maar nu wel!”