Een gezellig huis in een rustige laan. Voor het huis staat een rode skelter. Bij binnenkomst valt in de gang direct het veelkleurige planbord op met daarop taken en afspraken. Een ruime, lichte woonkamer met een, vanwege het zachte weer, opengeschoven pui. In de achtertuin een zandbak, een schommel en een grote trampoline. Een stevig hek vormt de afscheiding tussen de tuin en de vaart waaraan het huis ligt. Hier wonen Anna, Peter en hun twee zoons Mick (7) en Josh (9).
Supergemakkelijk kind
Anna heeft het druk met uiterst ondernemende peuter Josh als Mick wordt geboren. Mick is een, zoals zijn moeder zegt “supergemakkelijk kind”. De meeste aandacht blijft op dat moment dus nog uitgaan naar Josh. Dat verandert als Mick anderhalf jaar oud is. Van het ene op het andere moment krijgen zijn ouders geen contact meer met hem. Als hij op de arm van zijn moeder zit om geknuffeld te worden, bijt hij haar ineens hard in haar schouder. Eten en drinken worden een groot probleem. Anna en Peter tobben met Mick. Ze weten niet wat er met hun kind aan de hand is en ze hopen dat het aparte peutergedrag van voorbijgaande aard is.
Vroeghulp
Als hij twee jaar en drie maanden oud is, gaat Mick naar de peuterspeelzaal. Als snel rapporteert de peuterjuf dat Mick ook daar het afwijkende gedrag vertoont. In plaats van de puzzels te maken, eet hij ze op. Hij gooit de blokkentorens van andere kinderen om en hij gilt veel en hard. Naar aanleiding van de observaties van de leiding van de peuterspeelzaal wordt vroeghulp ingeschakeld. Hoewel Anna en Peter hun kind graag op de peuterspeelzaal willen houden, blijkt dat geen haalbare kaart.
Handvatten
Als Mick ruim drie jaar is gaat hij naar “de Giraffen”, een behandelgroep van Kenter. Aanvankelijk voor twee dagen, maar al snel meerdere dagen per week. Hij blijkt cognitief sterk. Daardoor kan hij al snel doorstromen naar “de Kleine Beer”, een werkklas waar zijn cognitieve vaardigheden worden uitgebouwd en zijn sociale vaardigheden worden gestimuleerd. Inmiddels is er naar aanleiding van alle observaties en onderzoeken ook een officiële diagnose gesteld: Mick is autistisch. Een grote schok voor Anna en Peter: “We hadden overal aan gedacht, maar het woord autisme is nooit bij ons opgekomen”. Terwijl ze proberen te accepteren dat hun zoon een handicap heeft, krijgt Mick intensieve begeleiding. Ook krijgt het gezin ambulante hulp.
Gesterkt
Door de vele handvatten die Anna en Peter krijgen aangereikt, leren ze beter met het gedrag van Mick omgaan. Mick is het meest gebaat bij een heldere, strakke aanpak die geen ruimte laat voor onderhandeling. Anne en Peter voelen zich gesterkt en gesteund en zijn daardoor in staat de consequente aanpak ook zelf toe te passen. Hoewel Mick daar goed bij gedijt, ervaart met name Anna moeite met haar omgeving. Wanneer ze haar zoon in de supermarkt of op straat tot de orde roept en de strakke regels toepast, is er altijd wel iemand die daar commentaar op heeft. Ook haar eigen familie heeft tot Anna’s verdriet geen begrip voor de situatie waarin het gezin zich bevindt. Ze begrijpen niet dat een uitnodiging voor een druk familiefeest tot zondagavond laat, juist voor Anna en Peter met hun makkelijk te overprikkelen zoon, geen uitje is. Anna’s zusje vindt dat Anne en Peter te streng zijn voor hun kinderen. De combinatie van het proces van acceptatie, de begeleiding van hun kinderen en het gevecht tegen de soms begriploze buitenwereld maakt dat het gezin een moeizame weg gaat.
En nu
We zijn drie jaar verder. Mick maakt zich op voor een start op het speciaal basisonderwijs. Een hele stap voor hem én zijn ouders. Dankzij de intensieve hulp en begeleiding gaat het nu beter met het gezin. Anna probeert langzamerhand haar eigen leven weer op te pakken; sporten, werken, contacten. Ze is Kenter dankbaar voor de hulp die ze hebben gekregen. “Zonder die hulp hadden we het nooit gered. Omdat we hebben geleerd hoe we de zaken het beste kunnen aanpakken is Mick nu zover dat hij naar het speciaal basisonderwijs kan. Dat was een paar jaar geleden ondenkbaar geweest”.