Vier jaar geleden, op een woensdagochtend ging de telefoon, of we plek hadden voor een kindje van 3 dagen oud. Een paar uur later liepen we een ziekenhuis uit met een prachtig kindje in onze maxi cosi. Nadat we beloofd hadden aan de biologische ouders dat we goed voor hem zouden zorgen, en een foto hadden gemaakt van het ‘gezinnetje’. Wat een voelbaar verdriet. Er wat een emoties de dagen er na. Een pasgeboren baby hebben zonder zwangerschap en bevalling is niet niets. Dat betekende dus ook s nachts om de paar uur uit bed om een voeding klaar te maken. Er was wekelijks bezoek met de ouders, op een neutrale plek. Het mooie was dat moeder elke week tijdens het bezoek borstvoeding gaf. En tussendoor kolfde ze en bracht vader dit naar het station en gaf het ingevroren ‘pakketje’ op het perron aan een van ons. De ingevroren melkijsklontjes werden bij ons opgewarmd en zo heeft dit kereltje alle 4 maanden dat hij bij ons was borstvoeding gekregen van zijn moeder. Ontroerend mooi vonden we dat. Moeder was trots dat ze dit kon doen en het hielp een beetje in het verdriet. Hij kon niet terug naar zijn ouders. Er was een perspectief biedend gezin gevonden. De dag van de overdracht hebben we het kindje even aan zijn ouders teruggegeven, hebben wij afscheid genomen, waren ze een tijdje samen met hem (en de gezinsvoogd) en kwam later het nieuwe gezin hem ophalen. Dit is goed verlopen.
Ee n paar weken geleden kwam hij op visite, hij is 4 en wilde zelf graag want had een vraag over zijn fotoboekje wat hij van ons gekregen heeft van de eerste maanden van zijn leven bij ons. Het is fijn dat het nieuwe pleeggezin ruimte laat en ons zo belangrijk laat zijn in zijn leventje. Met ouders is het contact onbetrouwbaar. Zij hebben inmiddels een nieuw kindje. Maar we zijn dus nog belangrijker dan we gedacht hebben, dat betekent vanaf nu een kaartje voor zijn verjaardag. En het fotoboek blijkt dus heel belangrijk; “ Wanneer was die foto genomen, met papa en mama…” die dag dus, 3 dagen oud…