Wij hebben voor elk kind een doos gevuld met foto’s, zwemdiploma’s en anderen bewaardingetjes voor als ze later groot zijn. De aantrekkingskracht van die dozen is groot, nieuwsgierig naar wat er allemaal in zit willen ze heel graag in de doos kijken, maar op hun vraag of dat mag zeg ik nee, de doos is voor later, als jullie op jezelf gaan wonen dan krijgen jullie hem mee. Ik leg ze uit hoe leuk het dan is om alles na zoveel jaar weer te zien, maar het is duidelijk dat de jongste van 8 jaar dat toch anders ziet.
Dat de doos bleef rondspoken in haar hoofd werd een paar dagen later duidelijk. Ze vertelde ons hoeveel ze van ons houdt en dat ze vast van plan is om haar hele leven bij ons te blijven wonen en dat ze ook voor ons gaat zorgen als we oud zijn. Tja dan smelt je toch wel even, en als ze dan ook nog haar armpjes om je heen slaat en je een dikke knuffel geeft, is het gelukzalige gevoel compleet. En dan zegt ze ineens, nu ik toch altijd bij jullie blijf wonen kan je mij mijn doos ook vast wel even geven. Gelukkig kwam er toen net een vriendinnetje aan de deur met de vraag of ze kwam buiten spelen en huppelend gaat ze de deur uit, de doos voor later, voor later achterlatend.